Επιπλέον στην περιοχή του ραχιαίου πτερυγίου των φυσητήρων, είτε στην δεξιά είτε στην αριστερή πλευρά, ή και στις δύο, αλλά και πάνω στην ουρά είτε στο πάνω (ραχιαία) είτε στο κάτω (κοιλιακά) μέρος, υπάρχουν συχνά μεγαλύτεροι ή μικρότεροι λευκόχρωμοι σχηματισμοί, όπως οι "πανάδες" στο ανθρώπινο πρόσωπο και σώμα. Και αυτοί οι χρωματισμοί είναι μοναδικοί για κάθε άτομο κάνοντας τους φυσητήρες αναγνωρίσιμους.

Φωτογραφίζοντας το ραχιαίο πτερύγιο ή την ουρά ενός φυσητήρα κάθε φορά που τον συναντάμε, μπορούμε χωρίς να τον ενοχλούμε, να παρακολουθούμε τις μετακινήσεις ή και τους δεσμούς του με άλλους φυσητήρες και την κοινωνική εξέλιξή τους μέσα στο χρόνο. Μπορούμε επίσης να μάθουμε ποια φυσητηρίνα απέκτησε φυσητηράκι, ποια άλλαξε κοινωνική ομάδα, ποιος φυσητήρας μετανάστευσε στην δυτική Μεσόγειο ή αλλού, ή ακόμη να εκτιμήσουμε πόσοι φυσητήρες υπάρχουν σε έναν πληθυσμό. Αυτή η μέθοδος μελέτης των κητωδών ονομάζεται φωτοταυτοποίηση. Μερικοί από τους περίπου 200 φυσητήρες, που έχουν φωτοταυτοποιηθεί στις ελληνικές θάλασσες είναι: ο Δίας, η Αμαζόνα, ο Τρύπος, ο Αντώνης, ο Γλαύκος κλπ.

Χάρις στην μέθοδο της φωτοταυτοποίησης και στην συνεργασία με άλλους μεσογειακούς κητολόγους, καταφέραμε να καταγράψουμε για πρώτη φορά το 2011 την μετακίνηση αρσενικών φυσητήρων από την Ανατολική Μεσόγειο (Ελληνική Τάφρος) στην Δυτική (Θάλασσα Λιγουρίας, Γαλλία-Μονακό-Ιταλία). Λεπτομέρειες για την ανακάλυψη αυτή και την σημασία της μπορείτε να βρείτε στην relevant scientific publication.