Τα σύγχρονα κητώδη κατάγονται από τα Αρχαιοκήτη, που τα συναντάμε μόνο ως απολιθώματα και πρωτοεμφανίστηκαν περίπου 50 εκατομμύρια χρόνια πριν. Εκείνα τα πρώτα κητώδη ήταν χερσαία και αργότερα ημι-υδρόβια τετράποδα θηλαστικά. Τα πίσω άκρα τους δεν πρόσφεραν τίποτα μέσα στο νερό, αντίθετα μείωναν την υδροδυναμική των κητωδών, που χρησιμοποιούσαν την ουρά για την προώθησή τους. Για τον λόγο αυτό μίκρυναν και τελικά ατρόφησαν και χάθηκαν. Ωστόσο, μέχρι και σήμερα, υπάρχουν εσωτερικά σε όλα τα είδη κητωδών τα κατάλοιπα των ποδιών που κάποτε είχαν! Πρόκειται για δύο (αριστερό και δεξί) οστά κατάλοιπα της λεκάνης στην οποία αρθρώνονταν τα πόδια, ενώ σπανιότερα συναντώνται και οστά των ποδιών (μηριαίο οστό). Σε μια μοναδική περίπτωση στην Ιαπωνία, βρέθηκε ένα ζωντανό δελφίνι με δύο πίσω άκρα (μικρά πετρύγια) και είναι γνωστές οι περιπτώσεις μιας μεγάπτερης φάλαινας και ενός φυσητήρα με μικρά εξέχοντα "πόδια", που πιάστηκαν τον 20ο αιώνα στην περίοδο της φαλαινοθηρίας.

Λόγω της πολύ περιορισμένης λειτουργικής σημασίας των πυελικών οστών των κητωδών (αφού δεν αρθώνονται και υποστηρίζουν ελάχιστους μάλλον μυς), έχουν την "ελευθερία" να είναι ιδιαίτερα ποικιλόμορφα σε μέγεθος και σχήμα σε αρκετά είδη κητωδών, και καμμιά φορά υπάρχουν διαφορές ακόμη και ανάμεσα στο αριστερό και δεξί οστό του ίδιου ατόμου (βλέπε πυελικά οστά φυσητήρα πάνω αριστερά στην εικόνα).